Levenscyclus, klimaat, ziekten: alles wat je moet weten over het kweken van broccoli

Oorspronkelijk was broccoli een tweejarige plant, wat betekende dat zijn levenscyclus twee jaar omvatte, maar wij telen het meestal als eenjarige plant, traditioneel in de herfst en winter. Tegenwoordig is het ook mogelijk om in de lente te telen, dankzij rasverbetering en selectie.

Weinig broccoliteelten worden geteeld uit zaad: direct zaaien is onzeker, gezien de kleine afmetingen van het zaad, en jonge planten groeien goed. In de meeste gevallen worden jonge plantjes van 3 tot 5 weken oud mechanisch geplant, soms met behulp van automatische plantmachines of transplanters. Deze jonge planten worden vanaf januari in bakken gezaaid en vervolgens vanaf februari geplant voor de vroegste variëteiten. Het is aan te raden om het planten te spreiden om de oogst te spreiden, want broccoli is een groente die niet lang houdbaar is.

Broccoli is erg gevoelig voor het klimaat: het houdt van milde temperaturen tussen 10 en 20°C en is meer of minder gevoelig voor vorst, afhankelijk van de variëteit. Sommige variëteiten kunnen een paar dagen bij warmere temperaturen verdragen. Een periode van warm weer of droogte in de late lente kan er echter voor zorgen dat planten vroeg bloeien.

Broccoli is een plant die ook gevoelig is voor waterstress: de plant heeft een aanzienlijke, regelmatige irrigatie nodig om zich optimaal te kunnen ontwikkelen. Deze gevoeligheid voor temperatuur en de regelmatige behoefte aan water verklaart waarom het gewas zo goed ingeburgerd is in Bretagne, waar 83% van de nationale productie wordt geoogst.

Hoewel koolsoorten zich aanpassen aan de meeste bodems en overal in het land gemakkelijk te vinden zijn (zowel in het wild als in alle variaties van soorten die we kennen), zijn gewone kolen, en in het bijzonder die welke 'een appel' geven, niet de gemakkelijkste om te kweken. Kool- en broccoliteelt vereisen een rijke grond en de juiste bemesting, en kunnen gevoelig zijn voor tekorten, vooral in boor, mangaan en magnesium. Deze macro- en spoorelementen zijn van nature aanwezig in de bodem, maar soms in onvoldoende hoeveelheden na jaren van telen zonder inputs of opbrengsten naar de bodem. Deze tekorten worden vaak gekenmerkt door uitdroging of verwelking van de bladeren of zelfs de bloemen, wat de uiteindelijke opbrengst van het gewas kan beïnvloeden. Deze tekorten zijn echter nog steeds in de minderheid in vergelijking met stikstof- of kaliumgebreken, die vaak koolgewassen treffen: in beide gevallen drogen de bladeren uit, van de top tot de bladaanzet en de stengel, waarbij rode of zelfs paarse verkleuring optreedt in het geval van een stikstofgebrek.